ავტორი: ბაჩანა ადამია
ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის სტუდენტი
თბილისის ერთ-ერთი ყველაზე ფერადი და ლამაზი ადგილი – ეს მშრალი ხიდია , ე.წ ,,ბარახლოვკა“, რომელიც საბჭოთა დროიდან არსებობს. აქვე არიან ადამიანებიც, რომლებიც პურის ფულის გამოსამუშავებლად, დილის რვა საათიდან საღამოს ხუთ საათამდე ქუჩაში დგანან, ნივთები კი მათ საკუთარი სახლიდან გამოაქვთ. მიუხედავად თავიანთი გაჭირვებისა, განწყობა მიანც კარგი აქვთ. ამბობენ, რომ ხალხი აქ ძირითადად სურათების გადასაღებად მოდის.
მათ ბევრი რაღაც მოსწონთ, მაგრამ იშვიათად ყიდულობენ. (ცოტა შემრცხვა,ამ ყველაფერს ვუსმენდი და ხელში მეც ფოტოაფარატი მეჭირა). ერთმა მათგანმა თითო ფოტოში ლარი მომთხოვა, გაყიდვით ვერაფერს ვყიდი და იქნებ ასე მაინც ვიშოვო ფულიო. ამ ყველაფერს ისე სერიოზუად ამბობდა, თითქმის დავიჯერე. ფოტოს გადაღებაზე ბევრმა უარი თქვა. ამაზე გაბრაზებულმა, ინგლისურად რაღაც ჩავიბუტბუტე. როგორც ჩანს, ეს მეორე გამყიდველა გაიგო და რამდენიმე წამი მისტერ, მისტერის ძახილით გამომეკიდა. ის ცდილობდა დამტვრეული ინგლისურით ძველი ფირი შემოეჩეჩებინა. მეც ვადროვე, ვფიქრობდი, „ნოუ სენქს“ ხომ არ ვუთხრა–მეთქი, ისე გულმოდგინედ მიხსნიდა ,მ აგრამ უცხოელებზე გული რომ არ აცრუებოდა, არა ბიძაჩემო არ მინდა–მეთქი ვუპასუხე.გაეცინა, ხელი ჩაიქნია და წავიდა. ეს ადგილი ჩემთვის აღმოჩენა იყო. ,,მუზეუმი“, სადაც ყველაფერი იყიდება. სხავადსხვა ეპოქის ერთად თავმოყრილი ნივთები კიდევ უფრო საინტერესოს ხდის მშრალი ხიდის მიმდებარე ტერიტორიას. აქ ნამდვილი სამოთხეა კოლქციონერებისთვის და იმ ადამიანებისთვის, რომელთაც ვინტაჟური, ნაფტალინის არომატით გაჟღენთილი და კარგად დაძველებული ნივთები მოსწონთ.
