კვირას, 23 თებერვალს, სასტუმრო „ძველი თბილისის“ საკონფერენციო დარბაზში გაიმართა მარიამ ბეჟიტაშვილის დოკუმენტური ფილმის „გაბრიელ ჯაბუშანურის“ პრეზენტაცია. ფილმი საზოგადოების ფართო მასებისათვის უცნობი ხევსური პოეტის, გაბრიელ ჯაბუშანურის ცხოვრებისა და შემოქმედების შესახებ გვიამბობს. პოეტზე საუბრობენ მისი ოჯახის წევრები და უახლოესი ადამიანები.
გაბრიელ ლუკას ძე ჯაბუშანური დაიბადა 1914 წლის 11 სექტემბერს ხევსურეთში, არხოტის თემში. სწავლობდა თბილისში, მთიელი ბავშვებისათვის სპეციალურად გახსნილ ინტერნატში; სკოლის დამთავრების შემდეგ, 1943 წელს, სწავლა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში განაგრძო. ცამეტი წლიდან ბეჭდავდა ლექსებს საბავშვო ჟურნალ-გაზეთებში. ოჯახური მდგომარეობის გამო მეოთხე კურსიდან სწავლა შეწყვიტა და მშობლიურ არხოტში დაბრუნდა. ჯერ მასწავლებელი იყო, შემდეგ – მის მიერვე დაარსებული სამკითხველოს გამგე. „ჩვენი თაობის“ 1935 წლის თებერვლის ნომერში დაიბეჭდა გაბრიელის ლექსი „ცხენი“, ხოლო ლექსთა პირველი წიგნი „არაგვიანი“ 1940 წელს გამოსცა „ფედერაციამ“, ამას მოჰყვა ლექსებისა და პოემების კრებულები: „ლექსები“, „ნათელი მტაში“, „ლირიკა“, „პატარა მთიელები“, „მზეთა ქვეყანა“, „მაღალი მთვარე“, „ჩრდილი და მზვარე“, „მოკრძალება“, „რჩეული“ და სხვ.
ფილმის პრეზენტაციას ესწრებოდნენ ჩრდილო კავკასიელი ერების წარმომადგენლები. გაბრიელ ჯაბუშანური ერთ-ერთია მათ შორის, ვინც საბჭოთა რეპრესიების გამო ინგუშებისაგან დაცლილ აულებში ჩაასახლეს და ჯაბუშანურის შემოქმედების ყველაზე ვრცელი ნაწილი სწორედ ინგუშთა აულ ღილღოში გატარებულ წლებს ეკუთვნის. პოეტი დაუფარავი ტკივილით წერდა ინგუშთა უბედურებასა და სტალინის დესპოტიზმზე. პოეტი 1968 წელს გარდაიცვალა, იგი თბილისში, მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონშია დაკრძალული.
გიორგი ცინაძე
